Bliksembezoek

Hallo lieve iedereen,

Ben ik weer!

Zoals sommigen van jullie weten ben ik even (anderhalve week) in Nederland geweest, vanwege de begrafenis van mijn oma van moeders kant. Uiteraard een verdrietige gebeurtenis voor de familie. En aangezien Harm net was vertrokken naar Afrika, ben ik naar Nederland gevlogen om de begrafenis bij te wonen en mijn moeder te knuffelen. Mijn oma was 92 jaar, en is in haar slaap overleden, dus behalve verdriet is er vooral ook veel dankbaarheid voor haar lange leven en vredige overlijden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik natuurlijk wel even genoten heb van dit plotselinge bezoekje. Heerlijk met m´n moeder uit lunchen, naar de sauna, lekker bijkletsen met Sabine en Caroline, m´n vader weer even zien.

Inmiddels ben ik weer terug in Canoa, ik werd gelukkig erg gemist door Kyara en Kayla, al hadden ze met Jose Luis natuurlijk niks te klagen. De avond nadat ik terug was zeiden ze tegen me: ´Mam, stuur papa maar naar ons bed, dan blijven wij lekker bij jou slapen vannacht.´ Ik: ´Maar dat is toch een beetje zielig? Papa wil ook weer knuffels van mij´ Kyara en Kayla: ´Nee hoor, we hebben hem afgelopen week dat jij er niet was al heel veel knuffels gegeven, hij hoeft er echt niet meer.´ Alzo werd hij dus door zijn dochters bedankt voor de goede zorgen ;-)

De grote vraag van iedereen is natuurlijk: Hoe is het daar nu? Inmiddels zijn er bijna 6 maanden versteken sinds de aardbeving. Er is, gebied de eerlijkheid mij te zeggen, een duidelijk verschil tussen ´wij´en ´zij´. Ik moet zeggen dat het voor ons inmiddels wel weer ok is. We hebben ons plekje gevonden in het apartementje in het hotel, al missen we natuurlijk best de ruimte en de privacy van ons huis. Maar goed, we hebben muren en een dak, een douche met warm water en airco als het warm is, dus mij hoor je niet meer klagen. De meiden gaan gewoon naar hun scholen, zoals ze altijd al deden. In het dorp een kwartier verderop is de supermarkt gewoon open en alles te krijgen wat je nodig hebt. En in het hotel is het alsof er niks gebeurd is, dus we worden er niet constant mee geconfronteerd. De verzekering heeft inmiddels het geld van zowel het huis als het hotel uitgekeerd (opluchting!!), dus we zijn nu de schade in het hotel aan het herstellen, en wanneer we zin hebben kunnen we weer beginnen met bouwen aan ons nieuwe huis. Wat ook wel weer nieuwe kansen bied… wie heeft er nou 2 keer in zijn leven de kans om zijn eigen huis te bouwen? Alle dingen waarvan we soms dachten: dit had ik, als het kon, anders gedaan (nooit denkende dat dat ooit echt zou kunnen)… die gaan we nu natuurlijk gewoon anders doen.
De inkomsten van het hotel blijven voorlopig natuurlijk nog wel een zorgenkindje, maar goed, ook dat is denk ik een kwestie van een lange adem hebben. De politie zou weggaan, maar is toch gebleven voor een nieuwe (goedkopere) prijs, dus dat is fijn. Beter iets dan niets, is mijn nieuwe motto. En beetje bij beetje zal het toerisme wel weer terugkomen, dat geloof ik dan ook wel weer.

Maar goed, dat is dus het geval voor ons. Voor de mensen in de tentenkampen, die nog steeds wachten op hulp in de vorm van een nieuw huis, die geen verzekering hadden en dus echt alles kwijt zijn, die hun baan kwijtgeraakt zijn, voor hun is het natuurlijk een ander verhaal. Zij lijden nog steeds. Ik hoop echt dat het ook voor hun snel leefbaarder word. Maar het is zo´n inmense taak om zoveel mensen te helpen, dat ik niet weet of dat echt gaat gebeuren.
En dan heb je nog steeds de mensen die doen alsof ze lijden, maar wiens huis ondertussen gewoon leeg staat en die zeggen dat ze geen werk kunnen vinden, maar dat is omdat ze niet willen. Tja, die mensen, daar kan ik niet zo veel mee.

Het weekend na mijn terugkomst had Jose Luis een surpriseparty voor me georganisserd voor mijn 35ste verjaardag met behulp van wat familie en vrienden. Het was echt een hele bijzondere verrassing, aangezien hij nooit iets leuks voor mijn verjaardag doet  Ik kan niet anders zeggen dan dat de aardbeving voor ons als stel niet negatief is geweest. Ik denk dat we beiden beter beseffen wat echt belangrijk is, en dat we onze prioriteiten beter op een rijtje hebben. De hoedjes op de foto´s moeten Nederlandse klederdracht voorstellen, voor als iemand zich dat afvroeg ;-)

Ik heb lang erover nagedacht of ik dit thema moest benoemen, maar ik ga het toch doen. Er is blijkbaar iemand geweest die het raar vond dat we in augustus een weekend weg waren geweest met het gezin, terwijl ik fondsen had opgehaald voor noodhulp. En die zal het nu vast ook raar vinden dat ik mijn verjaardag heb gevierd. En dat vind ik dan weer een beetje vreemd. Ik heb iedere gedoneerde cent uitgegeven aan goede doelen, en daar verantwoording over afgelegd. En wat wij dan verder wel of niet doen met het vele of weinige geld dat wel of niet binnen komt, dat is dan denk ik toch echt onze eigen zaak. De directeur van het Wereld Natuur Fonds en medewerkers van het Rode Kruis gaan ook gewoon op vakantie hoor, en hun salarissen worden zelfs wel direct gefinancieerd met donaties. Mocht iemand twijfels of vragen hebben dan stel ik het op prijs dat ze direct contact met mij opnemen, ik zal mijn best doen vragen zo duidelijk mogelijk te beantwoorden.

Er staan leuke dingen geplaned: eerste de verjaardag van Kayla, dan komt volgende maand mijn vader op bezoek met Adam en Jade, en meteen daarna komt mijn moeder voor 3 maanden. Genoeg dus om naar uit te kijken, wat ik dan ook zeker doe!

Veel liefs!
Maartje