blijven of gaan? Lastige kwesties en andere zaken
Door: Maartje Rienks
Blijf op de hoogte en volg Maartje
18 Juni 2016 | Colombia, Ecuador
nu iedereen weer up-to-date is door voorgaande berichten, weer even een actueel bericht. 1 dezer dagen woon ik precies 10 jaar in Ecuador, 10 drukke jaren. We verhuisden naar de kust, bouwden het hotel en het huis, trouwden en kregen 2 prachtige dochters. En nu? Ik heb het gevoel dat we weer terug bij af zijn, en nog iets verder omlaag. Weer in het hotel wonen, weer opnieuw beginnen, maar nu met minder hoop en zin.
Het gebeuren blijft nog altijd onwerkelijk. Het is alsof een reus alle stukjes van je leven oppakt (huis, werk, inkomsten, plannen, hobbies, ritme, dagelijks leven etc.), even goed door elkaar schud en vervolgens in pure chaos terug op de grond kwakt, en er jou niks anders rest dan op je knieen wanhopig de losse stukjes bij elkaar te zoeken. Je probeert er weer een fijn geheel van te maken. Maar dat is moelijk en kost tijd, want sommige stukjes zijn beschadigd en anderen simpelweg verdwenen.
Hoe het gaat? Mwah… so so. Als ik heel eerlijk ben is het hotel het enige wat me momenteel nog in Canoa houd, want verder is er weinig. Ik probeer de moed erin te houden, maar er hoeft maar iets minimaals te gebeuren en ik zak weer in. En dan zul je altijd zien dat er van alles gebeurd… ik raak Jose Luis z´n trouwring kwijt… de verzekering van de auto dekt maar $1800 van de $5600 schade... het poesje dat we hadden geadopteerd overlijd op misterieuze wijze… 3 dagen onmin met vivi… m´n creditcard word geblokkeerd als we de reparatie van de auto proberen te betalen… Is Jose Luis normaliter ietwat zwaarder op de hand dan ik, nu zijn de rollen omgedraaid. Ik weet ook wel dat we er weer bovenop komen, en dat Canoa er misschien zelfs mooier eruit komt dan het ooit was, maar ik denk dat daar wel een aantal jaren overheen zullen gaan.
Ik vul mijn dagen in het hotel, want we hebben al het personeel (4 man) moeten ontslaan, mensen die al vanaf het begin (8 jaar lang) bij ons werken. We doen zelf de receptie, de wasserette, kamers schoonmaken, onderhoud etc. Alleen in het weekend huren we hulp in als er wat kamers verhuurd zijn. Toeristen zijn er vrijwel niet, we verhuren enkel wat kamers aan politieagenten en vrijwilligers die ook niet meer dan $15 of $20 kunnen/willen betalen, minder dan 50% van onze normale prijs. Zo proberen we te overleven, maar ik betwijfel of het genoeg gaat zijn.
Ik snap ook wel dat de toeristen niet komen, Canoa is een spookstad. Voornamelijk lege plekken en gebouwen die nog gesloopt moeten worden. 80% van de bewoners woont in tentenkampen aan de rand van het dorp waar ze 3 maal per dag te eten en tandpasta en shampoo gratis krijgen. Want ja, hun inkomsten zijn weg (90% van de inkomsten van Canoa kwamen uit toerisme). Maar als ze niet weer aan het werk gaan komen die ook niet meer terug. Maar waarom zouden ze aan het werk gaan als er zo goed voor ze gezorgd word? Is het luiheid of zijn ze echt zo getraumatiseerd? Vragen waarop ik u het antwoord schuldig blijf. Ik wil ook niet judgen… Ik voel me al niet zo super, en ik heb objectief gezien niet eens echt veel te klagen… ik ben m´n huis kwijt, maar woon niet in een tent. Het toerisme is weg, maar het hotel staat nog. We hebben de hele dramatische eerste dagen niet meegemaakt. We zijn verzekerd. Niemand is dood of gewond. Dus zijn mijn gevoelens wel gerechtvaardigd? En hoe is het voor al die mensen op wie deze zaken niet van toepassing zijn, de mensen die echt alles kwijt zijn? Ik merk dat ik respect voel voor de mensen die niet in de tentenkampen getrokken zijn, die op hun eigen marnier en wijze ergens hun tent opbouwen en een marnier zoeken om een inkomen te genereren, zij het met wat ze voor de aardbeving deden, zij het met iets heel anders. De mensen die niet afwachten tot iemand ze de dingen gratis aanreikt. Dat zijn namelijk de mensen die Canoa nodig heeft om er weer bovenop te komen.
Leven in extreme toestanden brengt blijkbaar het beste, en het slechtste in de mensen naar boven. Mensen uit andere delen van het land en de wereld die met hun blote handen houten huisjes en tentenkampen komen bouwen, mensen die geld en goederen doneren aan mensen die ze niet kennen, buitenlanders die in Canoa wonen en letterlijk al hun energie en fondsen steken in het leefbaarder maken van de situatie voor de mensen uit het dorp. En aan de andere kant de profiteurs, de mensen die niet uit Canoa of de getroffen gebieden komen en die ook in de tentenkampen gaan zitten voor gratis eten en onderdak, en de hoop dat zij ook in aanmerking komen voor een nieuw huis. De mensen uit Canoa wiens huis geen schade heeft, maar die stug volhouden dat dat wel zo is omdat ze hun gratis eten en onderdak niet op willen geven. Maar wat zou ik doen als de dingen anders lagen? Mensen in Canoa werkten meestal enkel voor eten en onderdak, want niemand verdiende veel. En hun huisjes stellen vaak niet veel voor, 1 of 2 ruimtes van hout of bambu met een wc buiten en water uit een put uit de grond… geen douche en geen stromend water. Dus als je dat allemaal gratis krijgt door alleen in een tent te gaan wonen…. Waarom niet? Waarom zou je dan nog werken? Er kwam een Chinese organisatie een grote donatie doen aan Canoa. Ze besloten om 1000 mensen betaald werk voor een week aan te bieden met als doel Canoa zoveel mogelijk op te ruimen en de mensen weer een duwtje in de rug te geven. Een week lang was Canoa vergeven met werkende Canoanen die allemaal voornamelijk hun eigen huis en voortuin en straat liepen op te ruimen en te ontdoen van puin. Waarom konden ze dat niet als vrijwilliger en deden ze het pas toen ze ervoor betaald kregen? Het is verdorie hun eigen huis!? Voordeel is wel dat Canoa relatief opgeruimd aandoet in vergelijking met andere getroffen dorpen, waar blijkbaar hetzelfde speelt. Zoals jullie zien, lastige kwesties alom.
Ik ben nog steeds bezig met het goed besteden van al jullie lieve donaties. Ik heb gekozen voor scholen en onderwijs, omdat ik denk dat kinderen de grootste slachtoffers van dit alles zijn, en omdat goed en leuk onderwijs een belangrijk gereedschap is om ze weer wat hoop en plezier te geven. Binnenkort zal ik jullie concreter laten weten wat er met het geld is gebeurd!
Verder is een project van ons een ingestort schooltje een half uurtje buiten Canoa, in een gemeenschap van 70 families, ´El Quemadito´. Het geld voor de herbouw komt van een andere Nederlandse die in Quito woont, maar wij doen de coordinatie ter plaatse, inkoop van materiaal, controle van het werk en fondsen etc. Erg dankbare mensen, en fijn om iets te kunnen doen.
Een andere vraag waar ik dezer dagen mee worstel… doe ik wel genoeg? Zou ik niet meer moeten doen? Er zijn hier van die helden… mensen die dag en nacht lijken te werken aan het schoonmaken en opbouwen en repareren van Canoa. Maar verder dan de school in El Quemadito en het goed besteden van de fondsen die mij zijn toevertrouwd, kom ik niet. Het hotel en de meiden hebben de rest van m´n energie nodig.
Vorige week reden we van Quito naar Canoa, dwars door het epicentrum. Het aantal tenten langs de weg en in kampen is ontelbaar. Weer zo´n moment dat de moed me in de schoenen zakt… al die duizenden families op straat. Hoe lang gaat het in godsnaam duren voor die allemaal de hulp hebben gekregen die ze nodig hebben en verdienen? De taak lijkt te groot en te overweldigend. Om het nog niet eens te hebben over de kosten.
Het huis is trouwens inmiddels met de grond gelijk gemaakt, pijnlijk maar onontkoombaar. Het is een aparte ervaring om te zien dat datgene waar we een jaar over gedaan habben om het te bouwen, met 45 seconden aardbeving en 2 dagen grote machines weer volkomen verdwenen was. De meiden gaan halve dagen naar school, tot het schooljaar officieel begint op 4 juli. Het leven gaat door, zo blijkt maar weer.
De fotos zijn van het huis, van het schooltje en van de tentenkampen. In de blauwe tenten woont vrijwel iedereen uit onze directe omgeving... 2 van onze ex-werknemers, Raquel en Nixon met hun gezinnen. Kyara´s beste vriendinnetje Dana. Veel klasgenootjes van Kyara en Kayla. De halve buurt.
Dit was het wel weer even lieve mensen, het is weer een heel verhaal geworden. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden :-)
Veel liefs!
-
19 Juni 2016 - 20:54
Mam:
Lieve Maart, je ook net op skype gehad. Ik heb altijd tranen in mijn ogen, als ik je stukjes lees. Probeer ook nog je stukjes in het nieuws te krijgen, Paul Witteman was ook in het nieuws met de aardbeving na een jaar in Nepal. Ik leef mee, liefs mam -
20 Juni 2016 - 10:10
Caroline:
Ach Maartje toch, ook hier met tranen in m'n ogen je stuk gelezen. Hou de moed erin wil ik zeggen, maar ik kan me ook zo goed voorstellen dat dat soms bijna niet te doen is! -
20 Juni 2016 - 17:03
Betty:
lieve maartje, wat erg allemaal, jammer dat het zo ver weg is en dat we zo weinig kunnen doen. weet dat we aan je denken en hoop dat er snel weer wat lichtpuntjes komen.
sterkte, lieve groeten van Teunis, Betty en Rutger -
21 Juni 2016 - 22:47
Harm:
Zuster,
Je doet het goed!
Hou van je en liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley