2016: het jaar van de (on)gelukken

Tja, en dan is het alweer kerst geweest, en is het jaar bijna voorbij. En dan ga je, zoals mensen eigen is, een beetje terugkijken. En vooruitkijken. En de balans opmaken, zoals ze dat noemen. Het is voor ons natuurlijk een bijzonder (heftig) jaar geweest.

In het begin van het jaar 3 maanden in Nederland… toen de aardbeving, ons huis kwijt, het hotel dicht, het dorp in puin … en toen weer overnieuw beginnen.

Eerst uit het huis halen wat er nog gered kon worden, zien hoe ze het met zware machines muur voor muur afbraken, tot er 2 dagen later nog enkel een leeg stuk land over was. Weer in het hotel gaan wonen, in een mini appartement, proberen er een thuis van te maken.
Met tranen in je ogen al je personeel ontslaan terwijl het hotel gesloten is. Puin ruimen en inventariseren. Weer wat later met sommige medewerkers verder gaan onder nieuwe voorwaarden; geen vast contract meer maar per gewerkte dag betaald. Het hotel na anderhalve maand weer open doen met bodemprijzen. De frustratie dat mensen dan nog om korting vragen.
Omgaan met het feit dat meer dan de helft van het dorp ingestort is, dat de straten leeg zijn, dat de meeste mensen die je kent in tenten wonen. En later zien hoe een voor een de meeste winkels weer open gaan. Er huisjes gebouwd worden. Er weer een toeristen komen.

Het is ook een leerzaam jaar geweest. Rampen brengen blijkbaar het beste, en het slechtste in mensen boven. Mensen die met gevaar voor eigen leven anderen helpen, mensen die bereid zijn hun rijkdom te delen om het leven van onbekende mensen ver weg te verbeteren. Maar ook mensen die van de rampspoed van anderen misbruik maken en ze zonder wroeging nog wat verder de misere in duwen. Mensen die proberen beter te worden van andermans ongeluk.
Maar bovenal heb ik geleerd dat de veerkracht van de mens ongekend is. Het maakt niet uit hoe diep ze in de problemen zitten of hoeveel ze verloren zijn. Ze vinden altijd wel weer iets om naar uit te kijken, hoop om zich aan vast te klampen.

Het is bijzonder om te merken dat het de mens eigen is om in moeilijke tijden naar lichtpuntjes te zoeken. Johan Cruijff wist dat natuurlijk al lang met zijn ´Ieder nadeel heb zijn voordeel´. Nou was ik daar persoonlijk altijd best goed in, die voordelen zoeken, maar dit jaar werd dat verwogen behoorlijk zwaar op de proef gesteld. Maar het is me inmiddels toch nog gelukt.
Het lichtpuntje dat ik weliswaar in een aardbevingsgevoelig gebied woon, maar er zijn ergere rampgebieden te bedenken… neem nou oorlog… of hongersnood. Een aardbeving is 1 minuut pure destructie en chaos, maar je kunt daarna al snel beginnen met puin ruimen en herbouwen.
Het lichtpuntje dat ons dorp weliswaar is getroffen door een zware aardbeving, maar dat we geen doden of gewonden in onze naaste familie of vrienden hebben.
Het lichtpuntje dat we er niet waren ten tijde van de aardbeving. Mijn dochters hebben de dramatische eerste weken niet mee hoeven maken, en we hebben geen gevaar gelopen in het huis.
Het lichtpuntje dat we weliswaar ons huis kwijtgeraakt zijn in de aardbeving, maar dat we verzekerd waren, en dus in 2017 kunnen beginnen met het bouwen van een nieuw en beter huis.
Het lichtpuntje dat het hotel is blijven staan en we dus een dak boven ons hoofd hebben
Het lichtpuntje dat het hotel is blijven staan en we dus onze bron van inkomsten nog hebben.
Het lichtpuntje dat voor ieder persoon die je teleurstelt er iemand anders is die je vertrouwen in de goedheid van de mens weer hersteld.
Het lichtpuntje dat ik waanzinnig lieve familie en vrienden heb die ons in moeilijke tijden steunen.
Het lichtpuntje dat ondanks mijn originele berekeningen waarin we beter konden sluiten, we het hotel tot nu toe toch drijvende hebben weten te houden.
Het lichtpuntje dat alles een fase is, en dat zaken over het algemeen minder dramatisch uitpakken dan je geest je probeerd te doen geloven als je ´s nachts niet in slaap kunt komen. Om maar weer met een volkswijsheid aan te komen zetten wiens waarheid ik dit jaar heb leren waarderen: Geen lijden is groter dan het lijden dat men vreest.
En als laatste het lichtpuntje dat ik een gelukkige vrouw ben, met heel veel in mijn leven om dankbaar voor te zijn.
Lichtpuntjes genoeg zoals je kunt zien. Met zoveel lichtpuntjes durf ik wel te stellen dat de donkere dagen voorlopig voorbij zijn.

Oma is inmiddels aangekomen, de meiden vinden het leuk om met haar te zwemmen en memory te spelen.
Kerst hebben we in Quito gevierd met de hele familie. Oud en Nieuw vieren we in Canoa, barbecuen in de hitte.

Wat betreft het vooruitkijken: 2017 hopen we natuurlijk dat het toerisme naar Canoa weer aantrekt, want eigenlijk is dat voor ons nog het enige nadelige gevolg van de aardbeving. De toeristen beginnen alweer beetje bij beetje te komen, maar het duurt natuurlijk nog even voor het op het oude niveau is. Qua prijzen hebben we terug moeten grijpen naar het prijsniveau dat we in 2010/2011 hadden, dus voor we op het oude niveau zitten zal ook nog wel even duren. Zolang we dit jaar ons hoofd maar boven water kunnen houden vind ik het voorlopig wel prima.
Daarnaast gaan we ons huis weer bouwen. Al kijk ik daar aan de ene kant erg naar uit (Ruimte! Privacy!), aan de andere kant zie ik er ook een beetje tegenop. Weer dagen discussieren over de grootte van de tegels in de keuken. De kleur van de slaapkamer. De hoogte van de traptreden. De vorm van de deuren. U begrijpt het… Wish me luck ;-)

Rest mij nog iedereen een gelukkig 2017 toe te wensen, dat het een mooi jaar mag worden!

Veel liefs,

Maartje