update uit Canoa 5
Door: Maartje Rienks
Blijf op de hoogte en volg Maartje
13 Juni 2016 | Colombia, Ecuador
Update
Maartje Rienks
23 mei 2016
Hallo lieve mensen,
hier ben ik weer. Ik ben een paar dagen in Quito om Kyara en Kayla op te halen, eind van de week gaan we weer naar Canoa. Het is onwerkelijk om in een stad te zijn waar alles is zoals het altijd al was, terwijl Canoa een plaats is waar niks meer is zoals het geweest is.
Inmiddels heb ik weer $300 uitgegeven aan donaties, namelijk aan de plaatselijke kleuterschool van Canoa, tevens Kayla`s school. Ze kwamen bakstenen te kort om verder te gaan met het herbouwen van de muren die door de aardbeving omgevallen waren, dus daar is jullie bijdrage (in bakstenen) ook met veel dankbaarheid ontvangen!
Het is alweer ruim een maand geleden dat de aardbeving ieders leven in Canoa omgooide. Het blijft nog steeds het belangrijkste gespreksonderwerp... waar was je toen het gebeurde? Waar ben je naartoe gerend? Wat ben je verloren? Mensen praten er veel over, om het een plekje proberen te geven denk ik. De verhalen lijken te komen uit een oorlogsfilm...
het verhaal van de vader die de hele nacht na de aardbeving met zijn dode 4-jarige zoontje in zijn armen op de berg zat (hij had een muur op z`n hoofdje gekregen), de hele nacht huilend en schreeuwend `ik wilde hem redden maar ik was te laat... ik wilde hem redden maar ik was te laat... ik wilde hem redden maar ik was te laat...`
Het verhaal van de mevrouw van de slagerij die op weg naar buiten net in de deurpost stond toen het hele gebouw op haar neerstorte, en wiens uitgestoken been nog dagen uit het puin stak, 1 stap verwijderd van de straat, tot er eindelijk machines kwamen om haar lichaam onder de brokstukken weg te halen.
Het verhaal van de oma die als enige van haar familie levend uit het puin kon worden gehaald, en die haar 6 jarige kleindochter op een paar meter afstand vanuit het puin naar haar kon horen roepen ´oma, ik heb dorst, oma, geef me water.` Net zolang tot het roepen stopte omdat ze aan haar verwondingen overleden was, alleen, bedolven onder het puin.
Er is niemand in Canoa die ongeschonden uit dit drama is gekomen, iedereen is wel iets kwijt... z`n huis, z`n werk, z`n familie, z`n gemoedsrust, z`n toekomst zoals je je die voorstelt.
Persoonlijk zie ik op tegen het moment dat de harde werkelijkeheid Kyara en Kayla bereikt. Omdat ze nog niet in Canoa zijn geweest is het allemaal nog wat onwerkelijk voor ze, maar hoe is het als ze echt beseffen dat ons huis er niet meer is... dat 80% van hun vriendinnetjes en klasgenootjes in tenten van plastic wonen... dat Kyara`s juf van de kleuterschool is overleden... dat ook een klasgenootje van Kayla nooit meer terug komt omdat ze dood is... Ik weet dat kinderen flexibel zijn, en dat hoop ik van harte. Voor hun, en voor alle kinderen in Canoa, die zoveel meegemaakt hebben.
De pijn van een heel dorp is zo groot, zo voelbaar, nog zo vers.
Wees dankbaar voor wat je hebt... je weet nooit wanneer je paradijs in puin komt te liggen.
Veel liefs voor iedereen! Jullie zijn geweldig!
Maartje Rienks
23 mei 2016
Hallo lieve mensen,
hier ben ik weer. Ik ben een paar dagen in Quito om Kyara en Kayla op te halen, eind van de week gaan we weer naar Canoa. Het is onwerkelijk om in een stad te zijn waar alles is zoals het altijd al was, terwijl Canoa een plaats is waar niks meer is zoals het geweest is.
Inmiddels heb ik weer $300 uitgegeven aan donaties, namelijk aan de plaatselijke kleuterschool van Canoa, tevens Kayla`s school. Ze kwamen bakstenen te kort om verder te gaan met het herbouwen van de muren die door de aardbeving omgevallen waren, dus daar is jullie bijdrage (in bakstenen) ook met veel dankbaarheid ontvangen!
Het is alweer ruim een maand geleden dat de aardbeving ieders leven in Canoa omgooide. Het blijft nog steeds het belangrijkste gespreksonderwerp... waar was je toen het gebeurde? Waar ben je naartoe gerend? Wat ben je verloren? Mensen praten er veel over, om het een plekje proberen te geven denk ik. De verhalen lijken te komen uit een oorlogsfilm...
het verhaal van de vader die de hele nacht na de aardbeving met zijn dode 4-jarige zoontje in zijn armen op de berg zat (hij had een muur op z`n hoofdje gekregen), de hele nacht huilend en schreeuwend `ik wilde hem redden maar ik was te laat... ik wilde hem redden maar ik was te laat... ik wilde hem redden maar ik was te laat...`
Het verhaal van de mevrouw van de slagerij die op weg naar buiten net in de deurpost stond toen het hele gebouw op haar neerstorte, en wiens uitgestoken been nog dagen uit het puin stak, 1 stap verwijderd van de straat, tot er eindelijk machines kwamen om haar lichaam onder de brokstukken weg te halen.
Het verhaal van de oma die als enige van haar familie levend uit het puin kon worden gehaald, en die haar 6 jarige kleindochter op een paar meter afstand vanuit het puin naar haar kon horen roepen ´oma, ik heb dorst, oma, geef me water.` Net zolang tot het roepen stopte omdat ze aan haar verwondingen overleden was, alleen, bedolven onder het puin.
Er is niemand in Canoa die ongeschonden uit dit drama is gekomen, iedereen is wel iets kwijt... z`n huis, z`n werk, z`n familie, z`n gemoedsrust, z`n toekomst zoals je je die voorstelt.
Persoonlijk zie ik op tegen het moment dat de harde werkelijkeheid Kyara en Kayla bereikt. Omdat ze nog niet in Canoa zijn geweest is het allemaal nog wat onwerkelijk voor ze, maar hoe is het als ze echt beseffen dat ons huis er niet meer is... dat 80% van hun vriendinnetjes en klasgenootjes in tenten van plastic wonen... dat Kyara`s juf van de kleuterschool is overleden... dat ook een klasgenootje van Kayla nooit meer terug komt omdat ze dood is... Ik weet dat kinderen flexibel zijn, en dat hoop ik van harte. Voor hun, en voor alle kinderen in Canoa, die zoveel meegemaakt hebben.
De pijn van een heel dorp is zo groot, zo voelbaar, nog zo vers.
Wees dankbaar voor wat je hebt... je weet nooit wanneer je paradijs in puin komt te liggen.
Veel liefs voor iedereen! Jullie zijn geweldig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
